“Maar een kunstenaar heeft alleen ogen om naar de wereld te kijken, een ziel om die te begrijpen, en handen om die weer te geven – meer niet.”
uit Het droomleven van Soechanov van Olga Grushin.
Het woord ‘kunstenaar’ vind ik altijd een beetje verheven en ver van me afstaan, toch trekt deze tekst mij aan. Ik merk dat ik altijd de neiging heb om de wereld te bekijken, deze op een bepaalde manier te duiden en vast te leggen, hoe dan ook. Het frustreert mij soms dat ik niet alles wat ik voel of denk kan vastleggen. Sinds ik foto’s maak met mijn Ipod is deze frustratie wel wat gezakt omdat het zo’n makkelijke en laagdrempelige manier is om iets vast te leggen, om weer te geven wat ik zie. Aan het begin ergerde ik mij aan de pixelige foto’s, maar als ik ze nu terugkijk betekenen de meeste toch veel voor mij.
Het leven loopt soms niet altijd zoals ik het wil. Ik weet niet of je mijn laatste blog hebt gelezen, maar van dat goede voornemen is nog niet veel terechtgekomen, ik heb niet alles in de hand. Ik kan plannen maken wat ik wil, maar of ze ook slagen is een ander verhaal. En het schrijven van deze blogs herinnert mij aan al die dingen. Aan het leven, aan de leuke en de minder leuke dingen. Het is fijn om een plek te hebben waar alles samenkomt. Beeld, woord en muziek. Een plek die niet alleen van mij is maar die is van ieder die dit leest of op de foto’s staan. Een plek waar ik de tijd neem om wat te schrijven, om na te denken.
Ik denk dat elk mens wel een kunstenaar is, elk op zijn eigen wijze. Iedereen laat iets zien van zijn kijk op de wereld, misschien door middel van schilderen, tekenen of fotograferen, maar net zo goed via woorden, daden en houding naar anderen.
Het leven is een kunst. Dus dat maakt ons kunstenaars. Wij proberen er het beste van te maken.
